Wild water raften in Swaziland!

Na ons avontuur in het Kruger park en de geplande tocht naar Blyde River Canyon die in het water is gevallen door pech met de Tata, hebben we besloten in zuidelijke richting te trekken naar Swaziland.
Rond een uur of 7 ‘s avonds kwamen we bij de grens aan, waar we naar een paar formaliteiten (een stempel in je paspoort) Swaziland mochten betreden. Swaziland was tot 1968 een Britse kolonie, maar hier heb ik weinig van terug kunnen zien in het land zelf. Na de grensovergang zijn we doorgereden naar de hoofdstad Mbabane en hebben hier voor 110 Rand een Bed & Break gevonden. Al gelijk kwamen we erachter dat Swaziland nog een stuk armoediger is dan Zuid-Afrika, maar de mensen daar in tegen zijn heel vriendelijk!
’s Morgens zijn we gaan kijken naar een voetbalwedstrijd en dan zie je hoe bevoorrecht het is dat wij op gras kunnen spelen. Het veld bestond alleen uit zand, modder, kuilen en stenen. De jongens die speelde genoten van het spelen en zij hadden dan ook geen gras nodig om een potje voetbal te spelen. Swaziland is heel christelijk en op zondag zagen wij dan ook veel mensen in nette kledij naar de kerk gaan, ook in de supermarkt konden we op zondag geen alcohol kopen, deze afdeling was afgesloten met een groot hek. Op weg naar het hostel voor de nacht dicht in de buurt bij Manzini, zijn we overvallen door een grote onweer/regen storm. Je zag geen hand voor ogen meer en overal stroomde water voorbij, ook heeft de onweer op verschillende plaatsten ingeslagen. Aangekomen bij de backpackers lodge kwamen we erachter dat de storm hier zijn sporen had nagelaten en hebben wij de hele avond+nacht zonder stroom gezeten, maar alles werd gezellig met kaarsjes verlicht.
De volgende morgen begon ons avontuur en werden we opgehaald door een mini busje om te gaan raften op de Great Usutu River. In mijn Afrikaanse reisgids staat dit zeer hoog aangeschreven en dit is een van de dingen om niet te missen tijdens verblijf in Zuid-Afrika. Na een helse tocht in het minibusje vroegen wij ons af wat eigenlijk gevaarlijker zou zijn, de toch in het busje of het raften op de rivier. Ik kan van te voren al zeggen dit raften was voor mij een once in a Life time experience.
Onderweg moesten wij de boten uit het water halen bij een grote dam, hier stonden naakte vrouwen en kinderen op de dam ons toe te kijken en te zwaaien. Je zag al gelijk dat die mensen niks hadden, maar toch straalde er zoveel geluk van die mensen af. Gelukkig omdat ze blij waren te leven en gelukkig omdat ze blanke mensen zagen die ze normaal nooit zien.
Tot lunch ging alles prima en hebben we alles heelhuids zonder kleerscheuren afgebracht. Na de lunch begon het nog wildere stuk en moesten we soms over rotsen klimmen met de boot en dan weer een stukje roeien omdat je anders van een waterval afging.
Op een begeven moment in een aardig wild stuk is onze raft over de kop geslagen en vielen wij uit de boot. Raymond was de boot kwijt terwijl ik de boot en paddel nog vast had. Door al de wilde golven/ stromingen word je onderwater getrokken en op het moment dat je bovenkomt moet je weer even naar adem happen. Uiteindelijk had iemand Raymond uit het water getrokken en heeft iemand mij geholpen met de boot goed te krijgen en ik weer in de boot. Enige probleem was dat Raymond zijn paddel verloren had en we dus met een handicap (1paddle) verder moesten gaan. Op een lang wild stuk waar iedereen uit zijn boot viel zijn wij heel doorheen gekomen (gelukkig). Doordat we met maar 1 paddel verder moesten was het moeilijker vaart te maken en op de echt wilde stukken de boot stabiel te houden. Bij 1 van de laatste stroom versnellingen waren alle 5 de boten + begeleiding al weg gevaren en letten ze niet meer echt op ons. Toch sloeg op deze laatste lange stroom versnelling het noodlot toe, we sloegen nogmaals om maar dit keer was ik de boot kwijt. Periodes van onderwater getrokken worden en luchthappen wisselde elkaar af, maar gelukkig had mijn boot genoot de boot vast en was er ondertussen weer ingeklommen en heeft mij uit het water gevist. Aan wal gekomen met adrenaline gierend door me lichaam heb ik besloten dat het raften in Swaziland voor mij een eenmalige gebeurtenis is en dat ook zal blijven.
’s Avonds laat zijn we terug gereden naar Pretoria, want snel zullen onze lessen dan toch echt gaan beginnen.
Tot slot wil ik H. Elm & R. Edingsvest erg bedanken, zonder hun aanwezigheid was dit verhaal niet mogelijk geweest.